Ég er ekki enn

farin að benda neinum á þetta ágæta blogg. Þá helst vegna þess að ég hef ekkert merkilegt að segja - aðallega þó vegna þess að ég vil venjast eigin skrifum án þess að fá klígju. Þangað til verðið þið lesendur að bíða þolinmóðir...

Ég grenjaði bókstaflega úr hlátri...

...þegar karlinn var að lýsa því fyrir mér hvernig ég var í nótt þegar ég hafði fengið að sofa í 15 mínútur eða svo og barnið byrjaði að vola.

Ég lá hálfdauð, danglandi í rassinn á honum (því það er víst eina leiðin til að fá hann til að sofna núorðið) með lafandi hendi - og spurði karlinn hvort að nú væri kominn tími til að fremja sjálfsmorð.

Ég man ekki eftir neinu af þessu - en ég hef líklega vitað að um leið og ég væri búin að svæfa yngra barnið, þá færi eldra barnið að væla. Það er orðið jafn sjálfsagt og að anda að sér lofti.

Það er yndislegt að eiga börn. En hvernig í andskotanum fór sú staðreynd framhjá mér að börn eru gerlastía og þau eru ALLTAF VEIK?! Nú eru þau tvö og í stað þess að veikjast saman, þá skiptast þau á. Líklega vegna þess að annað er leikskólabarn en hitt ekki. Og við vitum öll að leikskólar eru mekka gerlaflórunnar. Og leikskólabörnin eru trúboðarnir. Og litla barnið mitt sem er ekki enn orðið leikskólabarn er samt sem áður bara einföld sál sem drekkur allt í sig eins og svampur. Jæja, ég kaus þetta og verð þá að lepja það súra með því sæta.

Móralnum í þessari frásögn er hægt að lýsa með einu orði: Geðveiki.